Pokój nr. 108 - Carter Baizen

Gość

- Ty tygrysem? - zaśmiała się. - A gdzie jest Twój ogonek? - uniosła brwi - Skłamali i teraz tygrysy przyjdą i nas zjedzą - powiedziała poważnym tonem.

Gość

- Ogonek chowam w spodniach. - uśmiechnął się łobuzersko. - Nikt Cię nie zje, póki ja jestem przy Tobie.

Gość

- Ale jak Ciebie zjedzą pierwszego? - zapytała. - Jeszcze tutaj tygrysów brakowało - pokręciła głową. - Właśnie mnie naszła melancholia - powiedziała kładąc się.

Gość

- Oj kochanie. - westchnął. - Proszę uśmiechnij się w końcu. - położył się obok niej. - Nie lubię jak jesteś smutna.

Gość

- Ale jak kto Ci mówi, że mu na Tobie zależy i że boi się, że nie jest wystarczająco dobry dla Ciebie, a potem Ty robisz tak jak ja zrobiłam, to jest nie fair. - odpowiedziała. - I pewnie mnie teraz nienawidzi.

Gość

- Nie wiem co mam powiedzieć, nie byłem nigdy w takiej sytuacji. - westchnął. - I nawet ni eumiem nic mądrego powiedzieć.

Gość

- To tak jak ja. - odpowiedziała przytulając się do niego. - Powinnam mu pozwolić odejść w zamku. - powiedziała. - Ale znowu wszystko spieprzyłam.

Gość

- A to wszystko przeze mnie. - zasępił się i objął ją ramieniem. - Skarbie, przepraszam, że tak namieszałem.

Gość

- To moja wina - odpowiedziała - Nie powinnam przyjeżdżać do NY jak Stefan do mnie napisał i nie powinnam się zgadzać iść z Tobą na szpiegowanie. A potem lecieć na dwa front. - uśmiechnęła się blado.

Gość

- Jak kostki domina. - skrzywił się. - Jedna kostka napędza całą maszynę.Ale nic nie dzieje się bez przyczyny.

Gość

- A jaka była przyczyna tego? - zapytała - Żebym sobie uświadomiła jaką straszną osobą jestem? - westchnęła.

Gość

- Kath. - powiedział poważnie. - Nie jesteś straszną osobą i jeśli jeszcze raz tak powiesz, to się pogniewamy.

Gość

- Och proszę nie bądź kolejną osobą, która się na mnie gniewa. - powiedziała teatralnie - Proszę, proszę, proszę - powiedziała ze śmiechem.

Gość

- Więc się uspokój. - łypnął na nią groźnie, po czym się roześmiał. - Marudko mała.

Gość

- Wcale nie marudzę - odpowiedziała opierając się na łokciach. - Ja po prostu przeżywam rozerwanie wewnętrzne - powiedziała i teatralnym gestem przyłożyła sobie dłoń do głowy.