Sala szpitalna.

Blair

- Oh... Dzięki bardzo. ! - krzyknęła poirytowana Blair.
- Chcę się z nim zobaczyć i mnie nie powstrzymasz szanowny Panie Komisarzu !
Blair stała nagłym ruchem z łóżka zrywając całą aparaturę. To nie był zbyt dobry pomysł i ruszyła w stronę gabinetu lekarskiego.
- Muszę stąd wyjść ! - krzyknęła z poirytowaniem.

Dean

- o Boże... skąd ty się wzięłaś dziewczyno! Dean przytrzymał dziewczynę, i próbował odprowadzić ja z powrotem do łóżka.
-zostajesz tu na noc.

Blair

- Nie ! - krzyczała poirytowana Blair. - Nie mają prawa trzymać mnie tu na siłę. Czuję się dobrze, chcę do domu - powiedziała ze łzami w oczach.

Dean

-dobra, dobra! Dean próbował uspokoić dziewczynę. -Odwiozę cię do domu.

Blair

Blair ubrała swoje szpilki od Prady. Narzuciła sukienkę i ruszyła w stronę wyjścia.
"Odwieź mnie do domu, wiem jak z niego wyjść" pomyślała B i od ruchowo się uśmiechnęła. Zawsze przybierała taki wyraz twarzy gdy coś knuła.

Dean

dobrze chodźmy, pierw zgłoszę lekarzowi iż wychodzisz. Pomógł jej wyjść z sali, a sam podszedł do lekarza.

Dean

Dean jak najciszej mógł wszedł do sali, na łóżku leżała, ta sama dziewczyna, która niedawno co, znalazła ciało swojego chłopaka pod clubem. Jej sina twarz zwrócona były ku oknu, spod kołdry wystawała jej posiniaczona ręka, do której przyczepione były kabelki, łączące ją z aparaturą. Słysząc kroki, odwróciła się raptownie w stronę odgłosów, z przerażonymi oczami.
-Jestem komisarz Winchester, niedawno temu spotkaliśmy się.
Dziewczyna mówiła, ochrypniętym, ledwo słyszalnym głosem.
-pamiętam pana.
Dean usiadł na krześle, obok łóżka dziewczyny.
-masz na imię Katie?
Dziewczyna kiwnęła głową.
-nie widziałaś sprawców.
Oczy Katie zaszkliły się, po kilku sekundach po jej policzkach zaczęły spływać łzy, a jej oczy nawiedziło przerażenie.
-nnie...
-możesz podejrzewać kto to? Dean widząc jak dziewczyna się zachowuję starał się być delikatny. Niestety zaledwie kilka minut później, dziewczyna odmówiła zeznań, usprawiedliwiając się silnym bólem głowy. Winchester dał za wygraną, i opuścił, szpital.

Gość

Gre przyjechała do szpitala karetką na sygnale, gdyż miała poważne zatrucie pokarmowe. Położyli ją do sali szpitalnej i podaje jej krople żołądkowe. Jutro będzie miała badania. Niech teraz śpi i odpoczywa.

Gość

Do sali szpitalnej powolnym krokiem wszedł mężczyzna, Gre na początku nie wiedziała kto to jest, gdyż był za daleko. Po chwili zobaczyła, że to Brandon. Gre uśmiechnięta i zaskoczona powiedziała: 'co ty tu robisz', chłopak kładąc przyniesione owoce i soki uśmiechnął się słodko i odpowiedział : 'jestem tu dla Ciebie, nie pytaj, skąd wiem, że jesteś w szpitalu, po prostu się martwiłem i tyle powinnaś wiedzieć' -odpowiedział tajemniczo Br. Kolega usiadł obok schorowanej Gre i zaczęli pogawędkę....

Blair

Lekarze przywieźli zmasakrowane ciało dziewczyny do sali.
- Na szczęście żyje. Ale kilka sekund... - załamał się młody lekarz, który prawdopodobnie dopiero zaczynał swoją pracę w szpitalu.
- Musisz być twardy, to będzie dla niej decydująca noc. Jutro się okaże czy żyje.
Lekarz podszedł do łóżka i wsłuchał się w dźwięk respiratora.
- Bip, bip. - biło lekko serce dziewczyny.
- Tu jest jej telefon, ten numer jest wybierany najczęściej. Trzeba zadzwonić.

Blair

- Biiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiip.

Nate · Gość

N wbiegł do sali. Musiał przekupić pielęgniarkę żeby mógł na chwilę wejść. Cicho podszedł do łóżka szpitalnego.
-Blair.. -wyszeptał i pogłaskał ją po policzku. Spała. Nie chciał jej budzić. Usiadł na krześle i patrzył na jej twarz.

Blair

Blair poczuła czyjąś obecność i otworzyła mimowolnie oczy.
- Nate... - powiedziała resztkami sił.

Nate · Gość

-Cii.. -szepnął. -Wszystko będzie dobrze. Jestem przy Tobie. -dodał i złapał ją za rękę. -Śpij. Musisz nabrać sił, Skarbie.

Blair

Blair delikatnie podniosła się na łóżku.
- Może Ty wiesz co się stało? - spytała i osunęła się z powrotem.
- Zabierz mnie stąd.