Sypialnia

Melinda

Melinda z ledwością wstała z łóżka. Spojrzała na słodką buźkę swego kotka, który prowadził ją do kuchni.

Melinda

Melinda wsunęła się pod kołdrę. Po czym zamknęła oczy, długo nie czekała, aż zmorzył ją sen.

Melinda

Melinda weszła do salonu, i otworzyła wielką szafę. Wyjęła obcisłą, czarną sukienkę na ramiączka, w spodu szafy spośród wielu rzędów butów na obcasie, wybrała, czerwone, satynowe szpilki. Następnie, wyszukała fioletowy wisiorek,srebny zegarek oraz torebkę kopertówkę.

Melinda

Melinda wsunęła się pod kołdrę. Nie mogła zasnąć. Miłe, wspomnienia z zabawy z Chuckiem przyćmiła chwilowa namiętność. Mel musiała przyznać się sobie samej czuła coś do Deana, a on ją w taki sposób wykorzystał, chciała go tak bardzo nienawidzić, albo chociaż czuć iż jest jej obojętny, co zamiast tego miała. Chęć widzenia go jutro, pojutrze, za dwa dni, co dzień, i zawsze. Bała się tego, i zachodząc w głowę do tematu Deana, znów ogarnęła ją fala bólu, takiego jak gdy wykrzyczała mu na parkingu, po ekscesie z pijaną brunetką i takiego jaki czuła chwilę po pocałunku w clubie. Mimowolnie pozwoliła by po jej policzkach spływały łzy.

Melinda

Melinda otworzyła wielką szafę, wybrała białe rurki, do tego czarną tunikę. Z radością wyjęła cudne, wysokie buty, do tego kilka dodatków, oraz jedną z ulubionych toreb.
Przebrała się.

Maxxie

Maxxie widząc iż siostry nie ma w salonie, poszedł do jej sypialni. Pakowała do wielkiej walizki ubrania, z nieobecną miną. Widząc kuzyna, od razu przybrała wymuszony uśmiech.
-Blair powiedziała że mamy po nią podjechać.
-okey... kupiłam ci trzy swetry, i grube skarpety.. a i kurtkę też. Wszystko podała bratu.
-okey Mel... mam addidasy i grube jeansy, jakoś przeżyję.
Mel zrobiła minę zatroskanego rodzica. -kurde, ze ja musiałam wyskoczyć z tym wyjazdem tak nagle, nawet nie mieliśmy jak się przygotować.
-no ty się przygotowałaś, ledwo co domykasz walizkę. Maxxie się zaśmiał.
Melinda też szczerzę się uśmiechnęła, lubiła jak chociaż ludzie wokół niej mogli być szczęśliwi.

Melinda

Mel opadła bezwładnie na łóżko. Wszystko się psuło, po kolej... Rozmyślała zdołowana.

Melinda

Melinda wpatrywała się w wyświetlacz telefonu. Nie wiedziała co robić, z jednej strony chciała pomóc Carterowi, bo była zdania że nie jest do końca winny, z drugiej strony czuła wściekłość na Blair, a o nią tu chodziło w pierwszej kolejności.

Melinda

Mel usiadła na swoim łóżku. I schowała twarz w dłoniach.
Maxxie uklęknął obok siostry.
-co z nią... Ledwie wydukał. Melinda spojrzała na niego, jego pełne boleści i strachu spojrzenie cisnęła ją ogromem współczucia.
-jest idiotką. Powiedziała już spokojnym głosem.
-kim? Wrzasnął Maxxie i wstał.
Melinda nie patrzyła mu w oczy.
-nic nie rozumiesz... ona jest.... ona sobie nie radzi, i to wyłącznie z własnej głupoty Maxxie. Podniosła głowę, i spojrzała mu w oczy.
Brat wpatrywał się w nią z niedowierzaniem.
-jak możesz Mel! -...ona ma problemy potrzebuje twojej pomocy... mojej też dodał. Odsunął się na kraniec sypialni Melinda i usiadł pod ścianą. Skurczył nogi pod brodę.
Melinda wstała.
-Blair... owszem ma problemy. Mel chodziła w ta i z powrotem, dobierając starannie słowa.
-...ale ma już kogoś kto pomoże jej rozwiązać te problemy. -..i nie jestem nią ja ani ty. Dodała z bolącym sercem. Spojrzała na brata, który jeszcze nie ogarniał tej sytuacji. -Nate tak ma na imię, są razem, powiedziała mi o tym. Melinda odwróciła wzrok, wiedziała że to zabolało jej brata. Od razu skarciła się w myślach, za to kłamstwo. Blair o niczym jej nie mówiła. Ale z drugiej strony, czy Mel aż tak bardzo mijała się z prawdą.

Maxxie

Maxxie nie patrzył już na siostrę, tylko spuścił oczy. Bolało go to i to tak bardzo. Bez słowa wyszedł z sypialni siostry i zamknął się w swojej.

Melinda

Melinda weszła do swojej sypialni. Nie wiedziała czy Maxxie nadal jest w domu, czy wyszedł. Położyła się bezwładnie na swoim łóżku.
-nie myśleć o niczym... powtarzała. I był to jedyny ratunek by nie zwariować.

Melinda

Ktoś zapukał do drzwi Melindy. Natychmiastowo wytarła łzy. -ppproszę... Powiedziała ochryple. W drzwiach pojawił się Maxxie. Usiadł pod ścianą tak jak zeszłą razom.
-co jest Mel? Spytał.
-nic, wszystko okey, nie byłam u Blair... musiałam się przejść. Odparła uciekając wzrokiem.
-z Deanem masz problemy? Zapytał ignorując jej poprzednią odpowiedź.
Mel zamilkła, nie chciała z nikim o tym rozmawiać.
-Mel? Maxxie nie dawała za wygraną.
-tak.. Odpowiedziała. -..kocham go. Nie wytrzymała i pozwoliła by łzy skapywały po jej policzkach.
-... a on wrócił do swojej byłej... i czym bardziej chcę o nim zapomnieć tym jest to trudniejsze. Maxxie wstał i usiadł koło siostry.
-a myślałem, że to ja beznadziejnie ulokowałem swe uczucia. Stwierdził.
Melinda spojrzała na niego. -..kochasz Blair?
Maxxie długo milczał, aż w końcu odpowiedział. -tak, tak sądzę....
-to do kitu. Powiedziała krótko Melinda.
-a żebyś wiedziała... -..muszę iść się przejść, to wszystko przemyśleć, okey?
-tak, ale wróć szybko. Powiedziała Melinda, a Maxxie wyszedł z domu.

Melinda

Melinda położyła się na swoim łóżku. Z bólu aż złapała się za głowę.
-super! Wrzasnęła. Po czym skarciła się w myślach za wrzask, który sprawił jej kolejny ból głowy.

Blair

Blair stanęła w progu drzwi do sypialni Mel.
- Jeśli o to Ci chodzi nie martw się nie spałam z Twoim bratem, możesz sobie knuć tam w tej swojej główce plany na dalsze życie dla niego. Masz czego chciałaś. - krzyczała.
- Znikam z waszego życia ! - ostatnie krzyknęła najgłośniej i wyszła z domu trzaskając drzwiami.

Melinda

Mel nawet nie spojrzała w stronę Blair. Leżała z przymkniętymi oczami.