Sala szpitalna.

Blair

- O czym rozmawiałeś z moją mamą ? - zapytała bawiąc się kabelkiem od kroplówki. - Mam nadzieję, że była miła, bo inaczej nie wiem co jej zrobię. - powiedziała opierając głowę na jego torsie.

Nate · Gość

-Była bardzo miła. -zaśmiał się. -Mówiła, że miałaś szczęście, że mnie spotkałaś. -zachichotał. -Nie wie jakie ja miałem.

Blair

Blair zdziwiła się. - Była miła ? To nie podobne do niej. - pokręciła głową z niedowierzaniem. - Zabierz mnie stąd do domu, zapłacimy pielęgniarce, niech powie, że mnie porwali i grozili jej i nie mogła nic zrobić. - zaśmiała się.

Nate · Gość

-Ciekawa propozycja. -zaśmiał się. -A później zamkną mnie za porwanie. Cudownie. -mruknął, pokazując jej język.

Blair

- To powiem, że się sama porwałam. - zaśmiała się. - Nie cierpię tego miejsca, tu jest tak pusto, smutno. - potrząsnęła głową. - A te fiołki to od Ciebie ? - uśmiechnęła się.

Nate · Gość

-Nie wiem o czym mówisz. -wzruszył ramionami. -To co idziemy? -zapytał unosząc brew do góry.

Blair

- Idziemy. - uśmiechnęła się i wstała z łóżka. - Tylko nie mogę iść do siebie, bo matka jest w domu. - skrzywiła się szukając w półce swoich ubrań. Wsunęła się w spodnie naciągnęła kozaki i koszulkę. - Tylko co zrobimy z pielęgniarką ?

Nate · Gość

-Ja ją zagadam, a Ty prześlizgniesz się pod ladą. -zachichotał. -Pojedziemy do mnie. -uśmiechnął się. -Mam wolną chatę. -dorzucił i podał jej rękę. -Gotowa? -zapytał i uchylił drzwi, zerkając na korytarz. -Czysto.

Gość

Eena leżała na łóżku. Lekarz kończył ją badać. Bolała ją głowa i ręka. Była poobijana i kręciło jej się trochę w głowie.

Gość

Damon wszedł do sali. - Co z dzieckiem ? - spytał przerażony lekarza.

Gość

- Wszystko w porządku. - odpowiedział lekarz, patrząc na wyniki. - Trochę siniaków i potłuczeń. Możliwy wstrząś mózgu, ale wszystko powinno być dobrze. Zostawimy panią na kilka dni na obserwacji. - zwrócił się do Eleny.

Gość

Damon usiadł przy jej łóżku i złapał się za głowę. - Jak się czujesz ? - spytał troskliwie.

Gość

- Wszystko w porządku. - odpowiedziała. - Nie martw się.

Gość

- El, naprawdę nie chciałem, żeby tak wyszło. - powiedział łamiącym się głosem. - Jak to mam się nie martwić ? - burknął.

Gość

- Normalnie. - odpowiedziała. - Dlaczego mi nie powiedziałeś wcześniej? - zapytała, a do oczu zaczęły jej napływać łzy.