Kościół pod patronatem Archanioła Haniela

Blair

[link widoczny dla zalogowanych]

Blair

Blair nie wiedziała gdzie się podziać. Nie poznawała żadnej z ulic, którymi szła. Nagle minęła kościół. Po chwili zatrzymała się, spojrzała w stronę starego budynku. Skierowała się w stronę wejścia, stanęła u progu. Ze środka bił chłód, cisza oraz spokój. Bo policzku Blair pociekła jedna łza i odważnym krokiem weszła do środka.
Zajęła jedną z ostatnich ławek i uklęknęła spuszczając głowę.
- Zrobię wszystko by... - zaczęła szeptem.

Liam

Liam wszedł do kościoła. Był ciemny i na pierwszy rzut oka pusty. W ostatniej ławce siedziała jednak samotna postać. Chłopak podszedł do niej i usiadł obok.
- Kościół? Naprawdę? - zapytał.

Blair

- Nie wierzyłeś ? - spytała szeptem.
- Nie wiedziałam gdzie się podziać, gdzie mam iść. Szłam przed siebie i resztki serca przywiodły mnie tutaj. - mówiła dalej szeptem.
- Liam, co ja mam robić ? - oparła głowę o ławkę.

Liam

- Co z czym masz robić? - zapytał szeptem. - Wybacz, ale jestem trochę rozkojarzony, więc powiedz dokładnie co masz na myśli.

Blair

- Co mam zrobić, żeby mi wybaczył... - Blair dalej klęczała, kawałek drewnianej części ławki wbijał się w kolana.
- A czym jesteś tak rozkojarzony ? - szepnęła.

Liam

- Blair musisz mu dać trochę czasu. - odpowiedział jej również szeptem. - Musi to sobie przemyśleć, uporządkować. Na razie musisz mu dać czas. Jeśli Cię kocha i to sobie uświadomi, to wybaczy. Nie naciskaj, nie narzucaj się. Teraz wyjechał gdzieś, prawda? Pewnie chciał to przemyśleć. Jak wróci to zaproponuj spotkanie, na jakimś neutralnym gruncie. Wytłumaczysz mu wtedy wszystko. - powiedział. - Czuję się jak na spowiedzi. - dodał kręcąc głową.

Blair

- Wiem, że nie lubisz opowiadać o swoich uczuciach i przeżyciach. - wzruszyła ramionami. - Będziesz chciał to powiesz. - Czyli mam mu dać czas... - szepnęła.
- Dobrze, postaram się, choć wiem, że będzie ciężko. - Jesteś w kościele, więc masz prawo czuć się jak na spowiedzi. - uśmiechnęła się blado.

Liam

- O jakich moich uczuciach? - zapytał zdezorientowany. - Będzie ciężko, no ale chyba nie masz innego wyjścia. - powiedział. - Jak wróci to daj mu do zrozumienia, że tak łatwo nie zrezygnujesz i powinien da Ci chociaż szansę na wytłumaczenie na spokojnie. - dodał.

Blair

Blair przytaknęła na znak, że rozumie.
- A jak znajdzie inną, a mnie nie będzie chciał znać ? - mimowolnie wykrzywiła usta w grymasie.

Liam

- Jeśli tak szybko znajdzie inną, to po prostu nie będzie wart Twojego czasu. Rozumiem, że może szukać pocieszenia, i pewnie je znajdzie, ale to nie oznacza od razu, że nie będzie chciał Cię znać. - powiedział. - Zresztą Ty jesteś winna mu wyjaśnienie, a on powinien go wysłuchać. Każdy popełnia błędy i powinno się dać mu szansę je naprawić.

Blair

- Mam nadzieję, że do tego nie dojdzie... - pokręciła głową.
- Nie wiem co bym wtedy zrobiła, życie by się skończyło dla mnie. - siadła na ławce i potarła sobie kolana. - Kupiłam nowe auto. - uśmiechnęła się. - I mimo wszystkiego nagram nową piosenkę. - dodała. - Myślałam, że zakończą ze mną współpracę, po tym jak nawaliłam. A Karl znalazł do tego piosenkę odpowiadającą mojemu nastrojowi.

Liam

- Widzisz? - powiedział z uśmiechem. - Mówiłem Ci, żebyś się nie poddawała. Zobaczysz, wszystko się powoli ułoży. Nie ma takiego bagna z którego nie da się wyjść. - uśmiechnął się. - A jakie auto kupiłaś? - zapytał unosząc brwi.

Blair

- Porsche Carrera GT, zielone. Na poprawę humoru. - uśmiechnęła się blado.
- Zaraz, zaraz jak mi się kiedyś... Nastój poprawi, jak wszystko się ułoży. Zabierzesz mnie na tą przejażdżkę.

Liam

- Oczywiście. - odpowiedział uśmiechając się. - Obiecałem Ci to, a ja zazwyczaj dotrzymuję słowa. - dodał. - Więc kiedy tylko będziesz chciała.