Samolot do Paryża.

Gość

Damon udał, że się zastanawia. - Podróż mi się już znudziła. - powiedział z łobuzerskim uśmiechem. - Znaczy bezczynne siedzenie.

Gość

- Aż tak szybko? - zaśmiała się. - Ale Ty się łatwo nudzisz - pokręciła głową ze śmiechem.

Gość

- Mogłem Cię w ogólę z tej łazienki nie wypuścić. - zachichotał obejmując ją ramieniem. - Aż się nie chce wracać, będę musiał się teraz Tobą dzielić.

Gość

- A z kim niby będziesz się tak musiał mną dzielić? - zapytała przechylając lekko głowę.

Gość

- Z wszystkimi. - powiedział smutno. - Stefkiem przede wszystkim. -

Gość

Elena przewróciła oczami.
- Przecież Ci mówiłam, że ja i Stefan to przeszłość. - powiedziała poważnie.

Gość

- Wiem, El wiem. - powiedział. - Ale wiem, że on nie spocznie dopóki nie udowodni tego że się nie zmieniłem.

Gość

- To nie daj mu szansy na to. - odpowiedziała. - Skoro uważasz, że się zmieniłeś to znaczy, że tak jest. Nie przejmuj się niem. - powiedziała i przytuliła się do niego.

Gość

- Dobrze będzie, dopóki nie przestaniesz mi ufać. - powiedział gładząc ją po ramieniu. - Ufasz mi ?

Gość

- Tak, ufam. - odpowiedziała bez cienia wątpliwości.

Gość

- I to jest dla mnie najważniejsze. - powiedział całując ją w czoło. - Bo bez zaufania, nie ma nic.

Gość

- Masz rację. - odpowiedziała i splotła swoją dłoń z jego. - To najważniejsze. - oparła o niego głowę.

Gość

D przytulił El do siebie. - Przed nami jeszcze długa podróż. - powiedział szeptem przymykając oczy.

Gość

- Obudzę Cię jak wylądujemy. - uśmiechnęła się pod nosem.

Gość

Dziewczyna usiadła w samolocie i nałożyła słuchawki na uszy, po czym przymknęła oczy i czekała na start samolotu.