Schody

Melinda

- hmm byłam w takim nawet ładnym pokoju z Bi, i nagle drzwi się zatrzasnęły, musiałyśmy schodzić po rynnie na dół, na cmentarz a z ziemi wystawał palec. Wzdrygnęła się.
- nie dziw się że wariują.. ty też widziałeś coś dziwnego?

Gość

-Ja dopiero wstałem. -pokręcił głową. -Nawet nic szczególnego mi się nie śniło, więc luz. -wzruszył ramionami.
-Najgorsze jest to, że prędko chyba nie opuścimu tego zamku. -skrzywił się.

Melinda

- też tak słyszałam, deszcz nadal pada, i będzie burza. Mruknęła ze smutną miną.
- mogłeś tu tak spokojnie spać? Spytała zdziwiona. - ja spałam po 5 minut bo zaraz budziły się jakieś głosy. Na samo wspomnienie nocy Mel poczuła że ma gęsią skórkę.

Gość

-Sen mam akurat mocny. -uśmeichnął się.
-Nic mi nie przeszkadza. -dodał. -Zresztą jestem facetem, nie wypada mi wpadać w histerię. -pokazał jej język.

Melinda

- Jak cię coś porządnie nastraszy, to i ty będziesz histeryzować. Odparła ze złośliwym uśmiechem.
- a miało być tak fajnie, super pogoda, góry...a nie ten straszny zamek. Mel z niechęcią rozejrzała się.

Gość

-No nie? -zerknął na nią.
-Myślałem, że będę leniuchował pod jakimś drzewem i popijał piwko w jego cieniu. -uśmiechnął się do niej.
-Ale jeszcze się odkujemy. -puścił jej oczko.

Melinda

- no mam taką nadzieję.. bo nie sądzę by ta wycieczka miała by się nagle stać fajna.
- hmm ale chyba wyjdziemy z tego żywi, co nie? Ja słyszałam że nikt żywy z tego domu nie wyszedł. Zrobiła przerażoną minę.

Gość

-Coo? -zdziwił się i popatrzył na nią zszokowany.
-Ja mam zamiar jeszcze stać sie sławny i podbić serca miliony kobiet. -pokręcił głową.
-Musimy przeżyć.

Melinda

- Masz rację, musimy przeżyć chociażby dlatego byś stał się sławny i podbił serca kobiet. Wybuchnęła śmiechem.
- a ja myślałam że już to prawie osiągnąłeś. Mruknęła ze złośliwym uśmiechem.

Gość

Kath wbiegła na schody, usiadła na jednym ze stopni i się rozpłakała.

Gość

-Prawie robi wielką różnicę. -pokiwał głową.
-Czy ja słyszałem jakieś krzyki? -uniósł brwi.

Melinda

- co się stało? Spytała Kath, Mel.

Gość

- Carter... - powiedziała łamiącym się głosem - On... - przerwała. - Nie żyje - schowała twarz w dłoniach.

Melinda

- że co! Wydukała i pobiegła do pokoju dziennego.

Blair

Blair usiadła na schodach i wykonała głęboki wdech, poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Zacisnęła zęby i spojrzała na nogę. Co raz bardziej jej puchła. POkręciła głową z niedowierzaniem i oparła się o ścianę.