Gabinet Komisarza Deana Winchestera.

Melinda

Dean usiadł i wypił kolejną szklankę. Mel również usiadła.
-dlaczego ci to zrobiła? Spytała.

Dean

Melinda zbiła go z pantałyku. Nie wiedział co miał jej odpowiedzieć.
-chyba nie czuła do mnie tego co ja do niej... Ale Boże... dlaczego nic mi nie powiedziała. Twarz Deana przybrała wyraz człowieka palonego na stosie.

Melinda

-może się bała... nie wiedziała co robi.. Mel czuła że jej serce pęka... każdy grymas bólu na twarzy Deana sprawiał że pęknięcia w jej sercu robiły się coraz bardziej rozległe.

Dean

Dean czuł że zaczyna kręcić się mu w głowie. Mimo to wypił kolejną szklankę. I spojrzał na Melindę. Jej smutny wyraz twarzy przygnębił go jeszcze bardziej.
Wstał z trudnością.
-Mel idź już.. tak będzie lepiej.

Melinda

-nie mam zamiaru nigdzie iść. Odparła pewnie dziewczyna.
-jesteś uparta.
-wiem. Przyznała nadal ze smutną miną.

Dean

Dean schował butelkę. - chyba wezwę taksówkę.
-chyba nie chciałeś prowadzić w takim stanie. Spytała z lekkim tonem Mel.
Dean nic jej nie odpowiedział tylko chwiejnym krokiem wyszedł z gabinetu.

Melinda

Mel poszła za nim. Dean szturchnął niechcący wieszak, co wzbudziło zaciekawienie policjantów. Mel uśmiechnęła się do niech nie pewnie. Po czym odetchnęła z ulgą gdy Dean już opuścił komisariat.
Spojrzała na niego, był nieźle wstawiony. Kiwnęła ręką, i pierwsza z jadących taksówek się zatrzymała. Dean nieobecnym wzrokiem spojrzał na dziewczynę i wsiadł. Mel po chwili zrobiła to samo.

Dean

-gdzie? Zapytał taksówkarz.
Dean spojrzał na Mel. -ty pierwszy! Zaprotestowała dziewczyna.
-Prescott Street 415.Odpowiedział zrezygnowany.
Tępo spoglądał na widoki zza szyby. Wpatrywał się w nie widząc odbicie siedzącej koło niego Mel. Dziewczyna zatroskaną miną spoglądała na niego co chwilę. Uśmiechnął się sam do siebie. Po czym poczuł jeszcze większe zawroty głowy.

Dean

Dean siedział w swoim gabinecie. Z nudów, bo akurat kiedy miał ochotę na małą akcje, nic nie było jak na złość do roboty, przeglądał internet w laptopie. Jego kumpel Carl, bez pukania wszedł do jego gabinetu. I od razu przysiadł się mu na przeciw.
-siemasz Dean... słyszałem że wczoraj byleś nieźle wkurzony i whisky pomogła ci to odreagować. Stwierdził z lekkim tonem.
Dean zrobił minę zagniewanego. -co się to interesuje.
-tak tylko pytam, a ta panna ci pomogła? Zapytał z nadal lekkim tonem.
Dean spojrzał na Carla zaskoczony. -jaka panna?
-no... ta w fioletowej sukience... kojarzysz?
-nadal sądzę ze to nie twój interes!
-ha! czyli cię pocieszyła. Dean nie umiał zaprzeczyć, ale nie chciał rozmawiać z kumplem o Mel, jak o jakieś tam pannie.
-koniec temu, spadaj. Mam robotę!
Carl wstał się śmiejąc. -jak sobie życzy nasz pan Komisarz Winchester!
Dean zmroził go wzrokiem.

Melinda

Melinda weszła pewnym krokiem na komisariat. Ograniczając się do delikatnego uśmiechu, i wpatrywaniu się w swoje buty. Wiedziała że po wczorajszym mało kto się jej nie przygląda z zaciekawieniem. Zapukała do drzwi gabinetu.Słysząc -proszę.
Weszła uśmiechając się nieśmiało.

Dean

Dean poczuł ciepło na sercu widząc jak zawsze zarumienioną Mel. Aż sam się sobie zdziwił. Nikt, może prócz jednej dziewczyny której wolał teraz nie wspominać tak na niego nie działał.
-sorry że cię tu ściągam. Ale sama rozumiesz, on na serio nie ma nikogo.
Mel usiadła Deanowi na przeciw.
-ale nie ma żadnego problemu, jeżeli to coś pomoże to będę ucieszona. Stwierdziła unikając jego spojrzenia.

Melinda

Mel w środku aż promieniała radością. Tak bardzo lubiła przebywać w towarzystwie Deana. Który po przejrzeniu papierów spojrzał na nią, przenikliwie tak że poczuła iż przechodzi ją dreszcz. On dobrze wiedział że jego spojrzenie tak na nią działa.
-opowiedz mi o Spencerze.... co o nim sądzisz?

Melinda

-hmm jest na prawdę wspaniałym chłopakiem, zawsze można na niego liczyć, często pomagał mi przed zaliczeniami, bo sam jest dobrym uczniem.
Dean nadal się w nią wpatrywał.
-nigdy nie zauważałaś czegoś dziwnego w jego zachowaniu?
-nie... nic jest normalnym i sympatycznym chłopakiem.

Dean

-to czemu chciał się zabić.
-miał problemy... okey.. może trochę większe niż każdy, ale to przez to nikt nie chciał się z nim przyjaźnić. Stwierdziła w powagą Mel.
Dean zaśmiał się sam do siebie.
-co? Zapytała dziewczyna.
Chłopak wypełniał arkusz.-nic, nic tylko jesteś taka uparta...
-kto nie jest. Powiedziała z lekkim tonem Mel.

Melinda

-co z nim będzie. Spytała z nadzieją Mel.
-hmm, cóż... wydaje mi się że posiedzi trochę w szpitalu psychiatrycznym na obserwacji, ma silną nerwicę. A później jeśli złoży pomocne zeznania to będzie wolny.
Melinda odetchnęła z ulgą.
-czyli to wszystko, spieszę się, muszę się opiekować kuzynem, który przyjechał do L.A
-niańczysz dziecko. Spytał uśmiechając się.
Mel się oburzyła. -ona ma 17 lat, oprowadzę go tylko po mieście!
Dean zaśmiał się.-okey... to wszystko. Mel wstała.
-poczekaj...
-tak?