Gabinet Komisarza Deana Winchestera.

Melinda

-nie, nie czekajcie. Mel odepchnęła tors Deana, ze musiał wrócić się o kilka kroków do gabinetu. Carter nadal stał za drzwiami.
-coś wiecie... gdzie jest Blair! Dean!

Dean

-Carter! Dean zauważył że Carter zniknął. I jak najszybciej mógł pobiegł za nim, ku parkingowi.

Melinda

Mel bez zastanowienia pobiegła za Deanem, dogoniła go na parkingu, gdy wsiadł do Impali, zrobiła to samo. Odpalił ją z piskiem opon i ruszył za Carterem.
-Mel co ty wyprawiasz?! Wrzasnął, aż dziewczyna się wzdrygnęła.
-o co ci chodzi?
Dean skupiał się na drodze. -ha pytasz, czy chodzi mi o to, jak przez ciebie uciekł Carter, czy o to że teraz wskoczyłaś mi do samochodu, kiedy ja go ścigam.
-Dean, tu chodzi o Blair przecież!

Dean

-jesteś pewny. Komendant zapytał Deana.
-tak, Carter może nam bardzo pomóc, przez te dokumenty.
-hmm nie wiem czy nam wystarczą...
-z pewnością by ująć tych najgorszych, a później się pomyśli, jestem pewien że Carter nigdzie nie zniknie, i będę mieć go na oku.
Widać było że szef Deana jest zaskoczony jego postawą.
-Winchester... ufam ci, to już twój interes co się z Carterem stanie.
-dobrze szefie. Odpowiedział wychodzącemu z gabinetu, komendantowi.

Dean

-jeden studiuje na uniwersytecie California, .. inny wyjechał z miasta. Tak Dean ty się zajmiesz tym Spencerem.
Dean spojrzał na szefa z wyrzutem. Dawał mu taką nudną pracę, przecież pracował najwytrwalej w całej policji, łapiąc najgorszych.
-mam iść i aresztować jakiegoś dzieciaka?
-Winchester, nie rozumiesz rozkazu? Spytał twardo komendant.
-dobrze, już się za to biorę. Stwierdził Dean, i zaraz za szefem wyszedł z gabinetu.

Dean

Dean wolnym krokiem, znudzony wszedł do swojego gabinetu.Idąc przeglądał jakieś akta.Po chwili usłyszał pukanie do drzwi.

Katie · Gość

Katie nie oczekując na odpowiedź weszła do gabinetu.
-witaj Dean. Przywitała się nieśmiało.

Dean

Dean na widok dziewczyny przybrał przygnębiony wyraz twarzy.
-czego chcesz. Warknął.

Katie · Gość

Katie czuła przykrość ogarniającą jej serce. Nie umiała znieść takiego traktowania od strony swojego ukochanego.
-tylko porozmawiać.. Dodała nie pewnie, spuszczając wzrok.

Blair

Blair wbiegła do budynku, pomachała do policjanta siedzącego na recepcji.
Podeszła do drzwi, podniosła rękę by zapukać. Lecz coś ją powstrzymało...
Z gabinetu dobiegały jakieś głosy.
- Trochę posłucham. - powiedziała szeptem.

Dean

Dean nie spojrzał w stronę K. tylko podszedł do fotela i usiadł.
-porozmawiać.. chcesz mi opowiedzieć jak świetnie ci się powodziło z NY. Stwierdził z nieukrywaną ironią. Widział w oczach dziewczyny ból, ale nie umiał postępować inaczej.

Katie · Gość

-twoje zachowanie wcale mi nie pomaga. Mruknęła dziewczyna.
-bo ja nie chce by ci pomagało! Znów warknął.
Katie czuła iż zaraz się rozpłaczę, a na potem miała ogromną ochotę się zabić, jak mogła sprawić komuś aż tyle bólu, by po wielkiej miłości, ktoś obdarzył ją ogromną nienawiścią.
Spokojnym i niepewnym krokiem, przysiadła się na przeciw Deana. Ciężko westchnęła.
- Dean... Zamilkła. Nadal nie patrząc mu w twarz. -..popełniłam błąd, wiem... ale kto ich dzisiaj nie popełnia, masz mi za złe że wyjechałam ale nie było innego wyjścia, dobrze o tym wiesz... proszę cię daj mi chociaż szansę to wszystko wytłumaczyć. Mówiła szybko, obawiając się iż Dean za chwilę jej przerwie, w odstępach słów, rozmyślała jak się obronić, i zyskać tymczasowe zaufanie od Deana.

Dean

-teraz.. już nie mam ci nic za złe, prócz jednego... tego że wróciłaś. Zrujnowałaś mi życie, okey... stało się, ale po co dziś tu jesteś, po co ?!

Blair

Blair co raz bardziej zaczęła intrygować ta sprawa. Wyjęła komórkę z torebki i włączyła dyktafon. "Lepiej mieć to na taśmie." - zaśmiała się.
- Zawsze w dobrym miejscu, o dobrej porze. - zaśmiała się.

Katie · Gość

Katie czuła jak rana w jej sercu powiększa się z każdą sekundą.
-bo chcę abyś wiedział.... Wiedziała że nie może mu powiedzieć całej prawdy dotyczącej celu swego powrotu. Jednak zdawała sobie sprawę z faktu, że powinna mu powiedzieć coś, coś co z pewnością zwiększy jego ból, i nienawiść jaką ją darzył. Ale nie umiała już dłużej tego ukrywać. Trapiło ją to przez dwa lata, kiedy czuła się jak ktoś skazany na nieszczęście, nie mogła dłużej tak żyć, nie mogła dłużej żyć bez Deana. Marzyła, mimo iż niepewnie ale marzyła gdzieś w zakamarku swego umysłu, że jeżeli dziś będzie z nim szczera. Kiedyś jej to wszystko wybaczy.
-wyjechałam do Nowego Yorku... ponieważ.. ponieważ zaszłam w ciążę.. Dziewczyna pozwoliła by po jej policzkach spływały łzy.